Μία μικρή αναδρομή στο αμερικάνικο progressive metal συγκρότημα.....
Tουλάχιστον αδαή θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις κάποιον που αμφισβητεί την τεράστια προσφορά των Queensrÿche στο Heavy Metal. Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι ο ένας νέος μυημένος στο χώρο του metal, δε γνωρίζει τι πρεσβεύουν οι Queensrÿche. Μια μπάντα που καθόρισε τον ήχο του αμερικάνικου metal, επιδραστική όσο λίγες, κατόρθωσε με κάθε κυκλοφορία της να κάνει τους οπαδούς της σκληρής μουσικής παγκοσμίως να ασχολούνται με αυτήν τη δεκαετία του ’80 και υπήρξε ηγέτης του progressive metal, αλλάζοντας σημαντικά τον ήχο αυτής της μουσικής. Μέχρι το 1994 και το “Promised Land” μπορεί κανείς να μιλήσει μόνο για κορυφαίους δίσκους, με αρκετές μεταγενέστερες μπάντες να αντιγράφουν, άλλοτε με λιγότερο και άλλοτε με περισσότερο εμφανή τρόπο, τα καταπληκτικά τραγούδια τους. Βέβαια επακόλουθο ήταν όπως όλες οι “αυτοκρατορίες” να έχουν και την ανάλογη πτώση. Με αφορμή τις συναυλίες τους λοιπόν, ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή για να θυμηθούμε ποιά είναι η πραγματική συνεισφορά τους στη μουσική και ο λόγος που λατρεύονται ακόμα από πολύ κόσμο, παρά να ασχοληθούμε με το σημερινό status της μπάντας.
Πίσω λοιπόν στο 1981, οι κιθαρίστες Chris DeGarmo και Michael Wilton, σε ένα μικρό προάστιο του Seattle, σχημάτισαν μαζί με τους Eddie Jackson (μπάσο) και Scott Rockenfield (ντραμς) μια μπάντα, τους “Μob” (επηρεασμένοι το τραγούδι των Black Sabbath “The Mob Rules”), και έπαιζαν covers από άλλα heavy metal συγκροτήματα.
Αποφασισμένοι να παίξουν όμως και δικές τους πλέον συνθέσεις, προσθέτοντας και στα φωνητικά τον Geoff Tate, τραγουδιστή των τοπικών progressive συγκροτημάτων Babylon και Myth, ηχογράφησαν στο υπόγειο του σπιτιού του Rockenfield τον Ιούνιο του 1982 το πρώτο τους demo που αποτελούταν από 4 τραγούδια. Το EP, που περιείχε και το “Queen Of The Reich” έδωσε στην μπάντα αναγνωρισιμότητα. Αποτέλεσε τον ορισμό του αμερικάνικου power / progressive metal για πολλά χρόνια και ακόμα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του. Τέσσερις συνθέσεις απαράμιλλης δύναμης και σπάνιας ομορφιάς, να θέτουν τις βάσεις για μια σειρά από αμέτρητους ύμνους. Το συγκρότημα απέκτησε μόνιμα τον Tate, άλλαξε το όνομά τους προς τιμήν του παρθενικού τραγουδιού τους σε Queensrÿche και υπογράψαν στην EMI.
Μετά την περιοδεία για την προώθηση του ΕΡ, οι Queensrÿche μετέβησαν στην Αγγλία για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου. Το “The Warning” του 1984 είναι και ο μόνος αμιγώς heavy metal, ή τουλάχιστον περισσότερο metal παρά progressive δίσκος τους. Ο δυναμισμός και η ενέργεια που αποπνέει το κάθε κομμάτι δεν περιγράφονται με απλά λόγια και τραγούδια σαν το “Take Hold Of The Flame” έγιναν παγκοσμίως γνωστά, και η άνοδος συνεχίζεται.
Το “Rage For Order” αποτέλεσε το επόμενο βήμα στην καριέρα του συγκροτήματος. Κυκλοφόρησε το 1986 και αποτελεί ένα δίσκο – σταθμό στην ιστορία του progressive (και όχι μόνο) metal. Φοβέρες κιθάρες, ατμόσφαιρα που σε γεμίζει και ένας καταπληκτικός Tate συνθέτουν ένα αριστούργημα που με κομμάτια όπως τα “London”, “Screaming in Digital”, “I will remember”, σε κάνουν να πιστεύεις ότι πρόκειται για τον καλύτερο τους δίσκο…μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και αυτό γιατί πολύ απλά ο επόμενος θα είναι ένας δίσκος ταυτόσημος με τη metal σκηνή που δεν πρόκειται να ξαναβγεί ανάλογος!
Το “Operation:Mindcrime” εμφανίστηκε στα ράφια των δισκοπωλείων το 1988. Είναι το πρώτο concept album του συγκροτήματος (Πραγματεύεται την ιστορία ενός ναρκομανή) . Έχουν γραφτεί τα πάντα για αυτό το αριστούργημα. Πρόκειται για το άλμπουμ που καθιέρωσε τους Queensrÿche. Οι πολιτικοποιημένοι στίχοι του κάθε χρόνο φαντάζουν πιο επίκαιροι. Ο δίσκος δίνει μία γροθιά στο πολιτικό σύστημα των Η.Π.Α. της εποχής εκείνης – ο στίχος “Educate the masses, we’ll burn the white house down” τα λέει όλα. Διαχρονικό, αξεπέραστο, τέλειο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα τραγούδι πάνω από αλλά! Ενδεικτικά αναφέρω τα “Speak”, “Spreading the disease”, “The needle lies”, “I don’t believe in love”, “Breaking the silence”.
Η κυκλοφορία του “Empire” το 1990 έφερε το συγκρότημα στο απόγειο της εμπορικότητάς του. Το άλμπουμ δηλαδή που πάντρεψε όσο καλύτερα γίνεται ένα μουσικό ιδίωμα με την εμπορική απήχηση. Τραγούδια για άλλη μία φορά είναι πανέμορφα. “Best I can”,”Another rainy night”,”Empire”,”Anybody listening?”,”Jet city woman” και το “Silent lucidity” του έδωσαν μεγάλη αναγνωρισιμότητα και σε συνδυασμό με το MTV (το παλιό καλό ορθόδοξο), ανέβηκε στο # 7 στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε τριπλά πλατινένιο.
H επόμενη κυκλοφορία μετά το “Empire” ήταν το “Promised Land” του 1994. Δίσκος σκοτεινός, σε πλήρη αντίθεση με το “Empire” , με μεγάλη όμως αξία και αυτός. Κατά τη γνώμη μου ο πιο μελωδικός και ώριμος μουσικά δίσκος τους. O Chris DeGarmo συνθέτει και πάλι τραγούδια που σου ‘μιλάνε’ κατευθείαν σε συνδυασμό με τα υπέροχα φωνητικά, για άλλον ένα δίσκο, του Tate. “Damaged”, “Bridge”, “Lady Jane”, “One more time” και “Someone else?” είναι μερικά από τα διαμάντια του.
Ακολούθησε το “Hear in the Now Frontier” το 1997, γνωρίζοντας πολύ μικρότερη επιτυχία από τους προκατόχους του. Η κυκλοφορία αυτή πάντως είναι η τελευταία με την αρχική σύνθεση…Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του ο κύριος συνθέτης, αυτή η μουσική μεγαλοφυία που ακούει στο όνομα Chris DeGarmo εγκαταλείπει το καράβι λόγω “μουσικών διαφορών”.
Αντικαταστάτης του ήταν ο Kely Grey, και παρόλες τις φήμες που ήθελαν το γκρουπ να διαλύεται, ηχογράφησαν το “Q2K” του 1999, το οποίο έριξε ακόμη χαμηλότερα τις πωλήσεις και τη δημοτικότητα τους.
Ενώ το 2002 ο Grey απολύθηκε για να τον αντικαταστήσει ο Mike Stone, το 2003, κυκλοφόρησαν το δίσκο “Tribe”, με τον DeGarmo να συμμετέχει σε τέσσερα κομμάτια. Το “Tribe” χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό αποτελεί μια ηλιαχτίδα στην μετριότητα της μετά “Promised Land” εποχής. Συνθετικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως μεστό περιέχοντας συνθέσεις όπως τα “Open”, “Desert Dance”, “The Great Divide” και τη μπαλάντα “Rhythm Of Hope” που αποτελούν ένα τουλάχιστον ευχάριστο άκουσμα. Ίσως να έφταιγε και η αύρα που έφερε η συμμετοχή του DeGarmo στη σύνθεση κάποιων τραγουδιών και η κρυφή ελπίδα μήπως η αρχική σύνθεση του γκρουπ υπάρξει πάλι.
Το Μάρτιο του 2006 το συγκρότημα τόλμησε αυτό που τελικά….δεν έπρεπε να τολμήσει, κυκλοφορώντας το “Operation: Mindcrime II”. Κανονικά το “Operation: Mindcrime” δεν το ακουμπάς. Δεν είμαι τόσο σίγουρος αν ήταν καλλιτεχνικές ή εμπορικές οι ανησυχίες που οδήγησαν τον Tate και τους υπόλοιπους να καταπιαστούν με τη συνέχεια του θρυλικού concept, αλλά το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Ήταν επακόλουθο να υπάρξει σύγκριση και η προσμονή να ακούσεις έστω κάτι κοντά στο απόλυτο αριστούργημα του πρώτου, απλά έφερε απογοήτευση. Στο δίσκο συμμετείχε ως guest ο Ronnie James Dios στο τραγούδι “ The Chase”.
Η απογοήτευση συνεχίστηκε το 2009 με την κυκλοφορία του “American Soldier” με εμφανής την έλλειψη έμπνευσης, εξυμνώντας (!) τον ηρωισμό των Αμερικανών στρατιωτών, αντιστρόφως ανάλογο με ότι ακούγαμε σε προηγούμενους δίσκους τους.
Ο δωδέκατος δίσκος τους “Dedicated to Chaos” κυκλοφόρησε τον 2011 απογοητεύοντας εντελώς, κάτι που φαίνεται και στο ότι είναι το άλμπουμ με το χαμηλότερο νούμερο σε charts του συγκροτήματος.
Το γλυκό ήρθε και έδεσε με την απομάκρυνση του frontman των Queensrÿche, Geoff Tate, με τις φήμες να λένε ότι στα παρασκήνια μια συναυλίας τους στη Βραζιλίας βγήκανε κυριολεκτικά μαχαίρια και το live να τελειώνει με την παρουσία ασφάλειας πάνω στη σκηνή.
Στη συνέχεια ακολουθήσε μια συναυλία στο Rocklahoma 2012 με εντελώς αρνητική διάθεση από όλους και το περίφημο “You guys suck!” στο κοινό της συναυλίας από τον Tate. Αυτή ήταν και η τελευταία παρουσία του με το συγκρότημα. Ακολούθησε μια τρελή αντιδικία για τα δικαιώματα του συγκροτήματος, φτάνοντας στο σημείο να υπάρχουν δυο(!) γκρουπ με το ίδιο όνομα!
Οι Queensrÿche του Tate λοιπόν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το δίσκο “Frequency Unknown” του 2013 με το εξώφυλλο του δίσκου να δείχνει χαρακτηριστικά την επιμονή του Tate να το πάει μέχρι τέλους! (το F.U. μόνο τυχαίο δεν είναι!) Εντωμεταξύ οι…άλλοι Queensrÿche με τραγουδιστή πλέον (και μέχρι σήμερα) των πρώην frontman των Grimson Glory, Todd La Torre, κυκλοφόρησαν και αυτοί δίσκο 2 μήνες μετά τον Tate! Το “Queensrÿche” του 2013 φάνταζε σαν ένα restart του συγκροτήματος χωρίς τον εμβληματικό μέχρι τότε frontman τους, το οποίο ανέβηκε στο # 23 του Billboard!
Τελικά, η διαμάχη λύθηκε με διακανονισμό που έδινε τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος στους Rockenfield, Wilton και Jackson. Η πλευρά του Tate διατήρησε το δικαίωμα να παίζει ζωντανά τους δίσκους “Operation: Mindcrime” και “Operation: Mindcrime II” αλλά έχασε την δυνατότητα χρήσης του ονόματος και του λογότυπου του συγκροτήματος, όπως και των εξώφυλλων δίσκων των Queensrÿche εκτός από τους δύο προαναφερθέντες. Επίσης, μπορεί να αναφέρεται ως ο “αρχικός τραγουδιστής των Queensrÿche” για ένα διάστημα δύο ετών και η φράση αυτή θα πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά 50% μικρότερη από το όνομα του σε οποιοδήποτε είδος εμπορεύματος. Μετά το πέρας της διετούς αυτής περιόδου, δεν έχει δικαίωμα να αναφέρεται στο όνομα των Queensrÿche.
Με τη σύνθεση λοιπόν του συγκροτήματος με τον La Torre στα φωνητικά, κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο “Condition Hüman” τον Οκτώβρη του 2015, ανεβαίνοντας για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο Top-30 του Billboard και δίνοντας ελπιδοφόρο μήνυμα για τη συνέχεια!
To 2019 ήταν η κυκλοφορία του 15ου άλμπουμ του συγκροτήματος (ή μήπως 16ου!) με τίτλο “The Verdict” και με τα πρώτα ακούσματα να είναι ενθαρρυντικά, με ακούσματα που σε γυρνάνε στις παλιές καλές μελωδίες τους όπως το “Light-years” ή το πιο metal “Launder the Conscience”, για μια μπάντα που έχει δώσει πολλά στο μουσικό στερέωμα και απ’ ότι φαίνεται δεν έχει στερέψει.
Μέλη
Todd LaTorre – Lead Vocals
Michael Wilton – Guitar
Eddie Jackson – Bass
Scott Rockenfield – Drums
Parker Lundgren – Guitar
Δισκογραφία
1984 The Warning
1986 Rage for Order
1988 Operation: Mindcrime
1990 Empire
1994 Promised Land
1997 Hear in the Now Frontier
1999 Q2K
2003 Tribe
2006 Operation: Mindcrime II
2007 Take Cover
2009 American Soldier
2011 Dedicated to Chaos
2013 Queensrÿche
2015 Condition Hüman
2019 The Verdict