Οι Death Courier μόνον άγνωστοι δεν θεωρούνται στον χώρο της ελληνικής extreme metal σκηνής. Οι Πατρινοί deathsters υπήρξαν μια από τις πρώτες μονάδες που παρουσίασαν απτά δείγματα γραφής σε εποχές που φάνταζαν στην Ελλάδα πρωτόγονες για να παρουσιάσεις κάτι εξαιρετικό και διαχρονικό όπως αποδείχθηκε το ντεμπούτο τους στις δεκαετίες που ακολούθησαν. Όμως εδώ βρισκόμαστε με τον Billy για να συζητήσουμε σχετικά με το 3ο studio album του group που εμφανίστηκε σε μια ιδιαίτερη περίοδο για την ανθρωπότητα.
Billy καλωσόρισες και σ’ευχαριστούμε θερμά για την αποδοχή της πρότασης καθώς και για το να αφιερώσεις λίγο χρόνο στις ερωτήσεις μας.
Η πανδημία επηρέασε αρκετά την καθημερινότητα μας τον τελευταίο καιρό, τι αποτύπωμα άφησε αυτός ο αόρατος εχθρός στους Death Courier?
Το χειρότερο είναι ότι σταμάτησαν οι προσωπικές επαφές όχι μόνο με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αλλά με όλους τους φίλους. Χρειάζεται γερή δόση ψυχραιμίας για να επιστρέψουμε αν ποτέ επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν προ καραντίνας. Η μπάντα ακύρωσε κάποιες προγραμματισμένες συναυλίες και εντάξει απλά θα μεταφερθούν σε νέες ημερομηνίες. Έχουμε φάει το χάρο με το κουτάλι δε μασάμε πια.
3ο studio album σε λίγες εβδομάδες και 2ο μέσα σε 7 χρόνια, σε μια ιδιαίτερη για όλους μας χρονιά. Μήπως ήταν καρμικό όλο αυτό ή ξέρατε κάτι από πριν και μας το παρουσιάζετε τώρα με την χαλάρωση των μέτρων? (χαχαχα)
Ναι, μπορώ να το αποκαλύψω τώρα ήταν όλα σχεδιασμένα από εμάς και το κερασάκι στη τούρτα ήταν η κυκλοφορία μας στις αρχές Ιουνίου. Τελικά ήταν μια απλή ημερομηνία αρχές καλοκαιριού για να γίνει το soundtrack…της μετάκορωνοϊού εποχής…Αυτό που ξημέρωσε για όλους μας δεν είναι όμορφο και περνάει μέσα από την χειραγώγηση όλων και το φόβο της συναναστροφής.
Γνωρίζοντας μέρος των πηγών έμπνευσης που σας απασχολούν, θα μπορούσαν οι καιροί που ζούμε να είναι αφορμή σε όλο αυτό που εκφράζει τους Death Courier σαν group?
Σκέφτομαι ότι μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία και είναι σίγουρο ότι το μέλλον μας δεν φαίνεται όμορφο, εμείς προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα εφιάλτη μέσα από τη μουσική και τους στίχους λειτουργώντας προφητικά και ξορκίζοντας το θάνατο αλλά εδώ μπροστά στα μάτια μας η πραγματικότητα μας ξεπέρασε.
Μεγαλώνοντας σαν έφηβος στην επαρχεία σε μια πιο πουριτανική κοινωνία σε σχέση με σήμερα, πόσο εφικτή ήταν η επαφή με το metal για τους νέους της εποχής σου?
Πίσω στη δεκαετία του ‘80 με το φανάρι ψάχναμε τις μπάντες σε περιοδικά pop και fanzines δεν υπήρχε διαδίκτυο και σαν παρέα μεταλάδων τότε στη Πάτρα ήμασταν 30 άτομα περίπου που ακούγαμε metal με κοινό χώρο αναφοράς την τότε πλατεία Όλγας στο καφέ στου Μάκη και φυσικά στα ενοικιαζόμενα σπίτια όπου είχαμε τα στούντιο των Death Courier, των Ώρα Μηδέν, των May Day Overdrive και Ψάθινο Καρότο για όσους ξέρουν την ιστορία από μέσα. Είχαμε επικοινωνία με όλη την τότε Ελληνική σκηνή και αρκετές ανερχόμενες μπάντες στο εξωτερικό βλέπαμε ακούγαμε και παίζαμε μουσική όλη μέρα κάθε μέρα γιατί τότε το metal ήταν τρόπος ζωής και έκφρασης, αυτό που τώρα πια έχει σβήσει….
Τι είναι αυτό που θα έφερνες από το ένδοξο παρελθόν το οποίο έζησες έφηβος σε real time και πιστεύεις ότι απουσιάζει από τον χώρο του σήμερα?
Ήμασταν πιτσιρίκια μέσα σε μια πρωτοεμφανιζόμενη μουσική το 1986-87 απίστευτη ενέργεια, πολλές παρέες, ξενύχτια..θυμάμαι να πηγαίνω σπίτι μόνο για να φάω και να κοιμηθώ όλη μέρα party και πρόβες. Στις πρόβες μαζεύονταν 50 φίλοι και γινόταν χαμός! Συναυλίες Πάτρα και Αθήνα με φιλικές μπάντες πρωτοπόρους στην Ελληνική σκηνή. Γενικά αυτή η τρέλα να ζήσουμε κάθε στιγμή μέσα στο metal νομίζω ότι δεν υπάρχει πια. Υπερπληθωρα από συγκροτήματα και ταμπέλες για να φαίνεται ότι όλοι παίζουν κάτι πιο ιδιαίτερο χώρισαν τη σκηνή σε τόσα πολλά κομμάτια που τίποτα πια δεν είναι ίδιο. Για όσους δεν έχουν ζήσει όλη τη μαζικότητα της τότε σκηνής δεν μπορούν να φανταστούν τη συντροφικότητα και την απίστευτη χαρά και απόλαυση να ανήκεις και να είσαι το κέντρο του κόσμου μέσω της μουσικής πάντα. Για μας το metal ήταν μια επανάσταση, τώρα δεν ξέρω τι είναι για κάποιους εκεί έξω…
Πιστεύεις ότι η χρυσή εποχή του metal έχει παρέλθει? Θεωρείς ότι μαζί με τις μεγάλες μορφές του που μας αποχαιρετούν φθίνει και σαν οντότητα?
Δυστυχώς αυτό πιστεύω, ότι φθίνει και αν ζει ακόμη είναι γιατί ανακυκλώνεται συνεχώς κάτω από νέες ταμπέλες. Έχει χάσει τη φρεσκάδα την επαναστατικότητα και την αίσθηση του ακραίου που κάποτε γοήτευε κάθε μουσικόφιλο. Που θα καταλήξει δεν ξέρω. Θα είμαστε εδώ να δούμε.
Ξέρω ότι έχεις πολλές μουσικές αδυναμίες, θα ήθελες να μου πεις ένα ιδανικό line–up για μια συναυλία με την συμμετοχή σας?
Μεγάλη και παντοτινή αγάπη από πιτσιρίκι Possessed-Razor-Destruction-Sodom. Σε αυτή τη συναυλία θα ήθελα να συμμετέχω και ας πεθάνω αμέσως μετά!
Τραγούδι άλλου συγκροτήματος που θα ήθελες να έχει γράψει εσύ?
Bestial invasion από Destruction και Pentagram από Possessed και τα δύο κυκλοφόρησαν το 1986 στη συλλογή Speed Kills 1 και στη κυριολεξία έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου..!!
Πως θα παρουσίαζες την ταύτιση των νέων σήμερα με την μουσική συγκρινόμενη με την δική σου την γενιά και τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις περήφανος για την εφηβεία σου και τον βίο των Death Courier?
Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν νέοι μεταλάδες που ζουν και αναπνέουν για τη μουσική αυτή όπως εμείς κάποτε. Η μουσική είναι ενέργεια έμπνευση στήριγμα ψυχαγωγία τροφή για το μυαλό μας. Η δική μας γενιά πέρασε καλά γιατί ήμασταν οι πρώτοι μέσα στην όλη φάση του thrash πίσω στο 1986 και τυχεροί γιατί οι Death Courier ήταν από τις πρώτες μπάντες που εμφανίστηκαν στην Ελληνική σκηνή.
Είναι γνωστό το διαχρονικό respect που απολαμβάνετε σαν group από μεγάλη μερίδα του μεταλλικού κοινού της χώρας και γιαυτό μαζί με τον τελευταίο λόγο που θα τον αφήσω σε σένα, θα ήθελα να μου πεις, υπάρχει κάτι σαν ανεκπλήρωτο όνειρο ή επιθυμία που θα ήθελες να δεις να συμβαίνει στους Death Courier?
Κοίτα αν μπορούσα, θα διόρθωνα λάθη του παρελθόντος σχετικά με την μπάντα όπως πχ δεν θα άφηνα να διαλυθεί η μπάντα το 1993 εκεί που όλα ήταν στρωμένα και ήμασταν σε πολύ καλό δρόμο. Απλά τα τινάξαμε όλα στον αέρα. Επίσης, θα ήθελα έστω και τώρα να παίξουμε κάποιες συναυλίες και Ελλάδα και εξωτερικό. Το να γνωρίζεις φίλους και να ανήκεις στην σκηνή είναι ο λόγος που επέστρεψε η μπάντα εκτός από τη λόξα να παίξουμε μουσική. Θα ήθελα τέλος να ευχαριστήσω το Proud To Be Metalhead και ειδικά εσένα Βαγγέλη για το χρόνο σου, την υπομονή σου και τη στήριξη. Η ελληνική σκηνή έχει ανάγκη την παρουσία όλων μας. Stay brutal...Join the Couriers...
